Masyarakat Agraria merupakan masyarakat yang kegiatan dan pengeluaran ekonominya bertumpu kepada pertanian. Kegiatan pertanian merujuk kepada aktiviti bercucuk tanam, penternakan pemungutan hasil hutan dan sungai. Masyarakat agraria mempunyai kemahiran menghasilkan makanan sendiri , bermula dengan pertanian pindah sehinggalah mengusahakan pertanian tetap. Abad ke-16 dan ke-17 menyaksikan masyarakat agraria berada di bawah pemerintahan dan penguasaan Dinasti Ming dan Dinasti Ching di China.
Antara ciri-ciri masyarakat agraria di China ialah mereka mendirikan petempatan bertumpu di sekitar kawasan yang subur sama ada di lembah sungai, kawasan tanah pamah atau dataran, kawasan berbukit yang mempunyai sistem saliran yang baik. Tumpuan kawasan petempatan ialah antara kawasan Timur Laut China dengan Mongolia, iaitu dataran loes yang subur serta diairi oleh Sungai Kuning. Di sebelah selatan Sungai Kuning pula terletak kawasan tengah yang luas dan diairi oleh Sungai Yangtze yang sememangnya memberikan sumbangan dam mempengaruhi kehidupan dan aktiviti masyarakat agraria di China.
Masyarakat agraria mengusahakan penanaman padi sawah sebagai aktiviti ekonomi utama bagi mendapatkan bekalan makanan. Pada peringkat awal, masyarakat agraria di China mengamalkan kegiatan ekonomi sara diri iaitu menjalankan aktiviti sekadar untuk menampung keperluan harian sahaja. Oleh itu, masyarakat ini dikaitkan dengan masalah kemiskinan dan kesengsaraan terutamanya apabila negara menghadapi masalah bencana alam seperti banjir dan kemarau. Lebihan pengeluaran akan dijual kepada penduduk bandar dan golongan yang tidak terlibat dengan aktiviti pertanian seperti tukang-tukang, saudagar dan golongan agama. Pendapatan yang diperoleh daripada jualan berkenaan digunakan untuk membeli biji benih, membaik pulih peralatan, menguruskan belanja kematian , menderma dan menyertai jamuan yang diadakan sekali sekala. Masyarakat ini juga menjalankan penanaman bijirin lain seperti gandum, barli, sekoi dan di kawasan tanah tinggi mengusahakan tanaman padi huma dan kekacang.
Masyarakat agraria mengamalkan aktiviti pertanian secara kolektif (bersama) dan tidak mengutamakan hak individu. Segala hasil yang diperoleh akan dinikmati bersama. Oleh sebab matlamat utama kegiatan ekonomi hanyalah untuk keperluan diri semata-mata, masyarakat agraria di China menjalankan aktiviti harian menggunakan peralatan lama, namun masih memberikan pulangan yang diharapkan disebabkan penggunaan baja najis binatang yang mampu meningkatkan produktiviti. Mereka mewujudkan ladang-ladang kolektif atu dikenali sebagai sistem pao-chia yang diusahakan secara berkelompok . Pada zaman pemerintahan Dinasti Ching, golongan bangsawan memainkan peranan utama mengawasi sistem ini untuk mengawal kaum petani sekali gus memudahkan kerja-kerja pemungutan cukai yang merupakan salah satu sumber pendapatan utama negara China.
Pada zaman Dinasti Ming, masyarakat agraria mula mengalami perubahan iaitu mampu menguruskan sistem saliran secara sistematik, petani mampu membina terusan bagi mengawa aliran sungai, mengairi kawasan pertanian dengan mencukupi dan memastikan tidak berlaku limpahan yang membawa kepada berlakunya banjir. Pada zaman ini juga, berlaku pengenalan kaedah tanaman bergilir, tanaman dua musim(benih padi vietnam), dan pengkhususan dalam pertanian selain daripada pengenalan tanaman makanan baharu seperti jagung, ubi kentang manis serta kacang telah sedikit sebanyak mengubah kehidupan masyarakat agraria di China.Masyarakat tani di China telah terlibat dengan ekonomi kapitalisme dengan mengusahakan tanaman komersial seperti tembakau, kapas, mulberi dan tebu.
Konklusinya, masyarakat agraria di China merupakan komuniti yang penting bukan sahaja kerana sumbangannya dalam penghasilan barang makanan , tetapi yang paling penting golongan ini merupakan kelompok terbesar dalam masyarakat. Pemerintah amat mementingkan golongan ini bukan sahaja sebagai sumber pendapatan utama negara melalui dasar percukaian malah boleh dimanfaatkan sebagai tenaga kerahan jika negara diancam oleh musuh.
Thank you
ReplyDelete